Pemulauan Barangan Jepun di Tanah Melayu dan Singapura

Pemulauan Barangan Jepun di Tanah Melayu dan Singapura

Perang China-Jepun 1894-1895 berlaku di Korea kerana kedua-dua kuasa tersebut mempunyai kepentingan masing-masing di Korea. Sejak berkurun-kurun lamanya Korea merupakan tanah jajahan China dan kebanyakan orang Cina menganggap Korea sebagai sebahagian dari China. Pengekalan kuasa China ke atas Korea amat perlu untuk menjaga maruah China. Korea juga penting untuk keselamatan negeri China di mana Korea boleh dijadikan benteng untuk mempertahankan negeri China terutamanya dari ancaman Rusia dan Jepun. Dari segi ekonomi, Korea dapat membekalkan beras kepada rakyat China. Selain itu, terdapat juga peluang-peluang ekonomi yang lain di Korea. Selain itu, Perjanjian Kanghwa juga mengiktiraf kemerdekaan Korea. Perjanjian ini mendapat bantahan China kerana ianya dianggap mencabar pertuanan China ke atas Korea. 

Jepun memerlukan Korea untuk kepentingan Jepun dari segi politik, ekonomi dan sosial. Dari segi politik, Korea amat penting untuk keselamatan negeri Jepun. Sekiranya Korea jatuh ke tangan musuh Jepun sudah tentu keselamatan Jepun akan terancam kerana Korea dapat dijadikan batu loncatan untuk menyerang Jepun. Penguasaan ke atas Korea akan membolehkan Jepun menjadikan Korea sebagai benteng untuk mempertahankan negeri Jepun. Kelemahan kawalan China ke atas Korea sejak awal abad ke-19 membimbangkan Jepun terhadap bertapaknya kuasa lain di Korea. Kuasa asing yang paling dibimbangi oleh Jepun ialah Rusia. Pada tahun 1890-an, Rusia juga sedang berusaha untuk mendapatkan sebuah pangkalan di Selatan Vladivostok yang tidak beku semasa musim sejuk. Perkembangan ini menyedarkan Jepun bahawa penguasaan ke atas Korea amat penting bagi keselamatan negeri Jepun.

Dari segi ekonomi, Jepun memerlukan Korea untuk kepentingan bahan mentah dan pasaran lebih-lebih lagi dewasa itu Jepun di bawah Maharaja Meiji sedang melaksanakan rancangan perindustrian. Jepun juga perlukan Korea untuk memajukan perkapalan Jepun kerana sebahagian besar dari sistem perkapalan Korea dikuasai oleh kapal-kapal Jepun. Seperti China, Jepun ingin menguasai Korea kerana terdapat peluang-peluang lain dalam bidang ekonomi di Korea. 

Sejak pertengahan abad ke-19, Jepun mengalami pertambahan penduduk yang tidak seimbang dengan pertambahan tanah pertanian. Bentuk muka bumi negeri Jepun yang bergunung-ganang menyulitkan lagi usaha-usaha pembukaan tanah pertanian. Pada tahun 1872, penduduk Jepun telah meningkat 35 juta orang. Sekiranya Korea dikuasai oleh Jepun, maka penduduk Jepun yang berlebihan dapat dipindahkan ke Korea. 

Pertempuran di antara Jepun dan China berlaku di laut dan darat sejak Ogos 1894. Menjelang akhir Mac 1895, China menyerah kalah. Hasil dari rundingan yang diadakan Perjanjian Shimonoseki telah ditandatangani pada 17 April 1895. Syarat-syaratnya ialah: 

• a.   China mengiktiraf kemerdekaan Korea.
• b. China menyerahkan Formosa, Pulau Pescadores, Port Arthur dan Danny di Semenanjung Liaotung.
• c.  China bersetuju untuk membayar 200 juta taels kepada Jepun dan Jepun akan menduduki Wei Hai Wei sehingga bayaran gantirugi diselesaikan.
• d.  Jepun mendapat keistimewaan di negeri China seperti yang dinikmati oleh kuasa-kuasa Barat.
• e.  Empat pelabuhan China iaitu Shansi, Chungking, Soochow dan Hangchow dibuka kepada perdagangan asing.

Pada bulan Mei 1919, bulan yang sama dengan protes besar-besaran China terhadap keputusan Persidangan Keamanan Paris yang meluluskan kawalan Jepun ke atas wilayah Jerman sebelum perang di Shandong, China, Rusuhan anti-Jepun 1919 menunjukkan kuasa nasionalisme China, dan pihak berkuasa kolonial bertekad untuk menutup perkara itu dan mana-mana gerakan politik lain. Penunjuk perasaan membawa sepanduk bertulis, "Boikot produk Jepun," yang juga merupakan slogan pergerakan China, bermula pada 4 Mei 1919. 

Semua kapal dari Kota Tinggi dan Batu Pahat menuju ke Singapura enggan mengambil penumpang Jepun kerana boikot tersebut. Atas arahan Muzium Komersial Jepun, pada 25 Mei,1920, cadangan untuk menubuhkan sebuah syarikat bagi tujuan mewujudkan perkhidmatan pengangkutan melalui pelancaran kapal /tongkang wap antara Johor Bahru dan Singapura. Peruntukan Ordinan Syarikat tempatan akan dipatuhi oleh syarikat berkenaan. Syarikat tersebut akan mempunyai Ibu Pejabatnya di Jepun. 

Boikot Anti-Jepun ini menunjukkan bahawa intelektual Cina, bersama-sama dengan syarikat percetakan Cina, mempunyai peranan besar dalam membentuk nasionalisme Cina seberang laut di Singapura dan Tanah Melayu.  Kuomintang menyebarkan ideologi yang membantu memupuk komuniti dengan semangat kenegaraan dalam kalangan orang Cina seberang laut di Singapura dan Malaya, Kesetiaannya terletak pada China dan bukannya kepada British ini  tidak dapat diterima oleh British, yang bertindak balas dengan pengawasan, penindasan, dan penapisan untuk membendung ancaman terhadap pemerintahan mereka. 

Cawangan Khas dijadikan bahagian bebas pasukan polis dan bekerjasama dengan pasukan polis kolonial lain untuk menyerang komunisme di Singapura dan bahagian lain di Asia. Mana-mana orang yang melakukan pelanggaran perintah tersebut akan ditangkap dan dihukum di bawah peruntukan The Banishment Enactment, 1914, sebagai tambahan kepada sebarang liabiliti jenayah atau sivil lain yang mungkin telah ditanggungnya di bawah mana-mana undang-undang lain yang berkuat kuasa di negeri ini. 

Semua ahli Komuniti Cina yang diminta untuk melakukan yang terbaik untuk menghalang rakan senegara mereka daripada membuat nota dan mereka diingatkan bahawa pampasan untuk kerosakan nyawa atau harta benda akan dibayar sepenuhnya, termasuk kos/gangguan penindasan, dan bahawa kos pampasan ini semestinya akan jatuh ke atas Komuniti Cina. 

Nasionalisme anti-Jepun China yang melonjak menjejaskan hubungan Taiwan-Singapura-Jepun. Kebimbangan Taiwan dianggap tidak dapat dibezakan daripada kepentingan Jepun. Bermula pada Mei 1928 dan sepanjang 1930-an, apabila sentimen anti-Jepun dicetuskan, barangan Taiwan menderita; mereka dilabelkan sebagai 'barangan rendah' .(liehuo). Ejen China yang terlibat dalam perdagangan barangan Taiwan atau Jepun terpaksa sama ada berhenti menjalankan perniagaan buat sementara waktu atau menukar rakan dagangan mereka secara kekal. 

Boikot China terhadap barangan Taiwan, terutamanya teh Taiwan, bukan sahaja merupakan ekspresi semangat patriotik; ia juga berkaitan dengan persaingan perniagaan. Eksport teh Taiwan ke Laut Selatan, yang berkembang dengan pesat pada awal 1920-an, mencabar perdagangan teh Cina. Ejen teh Cina di Singapura cenderung untuk menggantikan teh Cina dengan teh dari Taiwan. Tetapi selepas Peristiwa Jinan 1928, ramai peniaga teh Hokkien di Singapura mengisytiharkan mereka tidak lagi akan mengimport teh dari Taiwan, tetapi dari Fujian sahaja. 

Seiring dengan lonjakan nasionalisme anti-Jepun China selepas akhir 1920-an dan sepanjang 1930-an, gerakan "beli Cina" merayu kepada pedagang Cina di Singapura untuk mengimport barang dagangan dari China bagi menggantikan barangan Jepun.  Oleh itu, kemasukan barangan perindustrian China dari Hong Kong telah meningkatkan persaingan perniagaan antara barangan China dan Jepun di Singapura. Kata mereka, kasut  lebih murah yang diimport dari Hong Kong dan Selatan China  dijual oleh pedagang Kantonis, Hainan dan Teochew. Lagipun, pelaksanaan tarif keutamaan British terhadap produk "buatan Hong Kong" ini boleh dijual di Singapura dan wilayah British yang lain pada harga yang lebih rendah. Tetapi harga yang menggalakkan bukanlah satu-satunya sebab bahawa barangan China adalah kompetitif. Selimut kapas, pakaian rajut, seluar dalam, sapu tangan kapas dan tuala kapas dari Hong Kong turut menarik minat pengguna China kerana reka bentuk dan warna istimewa mereka. 

Walaupun semua pemulauan nasionalis anti-Jepun berlangsung,, eksport keseluruhan dari Jepun ke Singapura terus berkembang. Tidak semua orang Cina sebulat suara menyokong pemulauan anti-Jepun: dalam gelombang pemboikotan anti-Jepun. Walaupun pengedar utama barangan dalam perdagangan tekstil British) berhenti membawa sebarang barangan Jepun untuk hampir setahun penuh. Pedagang Cina, Arab dan India yang lain meneruskan perdagangan tekstil Jepun. Antara 1 Oktober 1930 dan 30 September 1931 menunjukkan bahawa hampir 99% kasut getah Jepun, seperti kasut kanvas bertapak getah dan but getah yang dieksport dari Kobe, Osaka dan Moji akhirnya akan memasuki pasaran. Di samping itu, hampir separuh daripada kasut bertapak getah Jepun yang diimport ke Singapura dikendalikan oleh peniaga China. Sebahagian daripada mereka menempah kasut itu daripada ejen atau pengilang import-eksport Jepun di Jepun, manakala yang lain membina hubungan perniagaan jangka panjang dengan rakan sejawatan mereka yang berbangsa Cina di Jepun. Hampir 30 peratus daripada jumlah jualan kasut kanvas bertapak getah Jepun serta produk getah lain yang dihantar ke Singapura melalui perdagangan komisen. 

Tahun 1930-an, permusuhan terhadap masyarakat Jepun yang tinggal di Tanah Melayu semakin meningkat. Dengan tentera Jepun yang menyerang China dalam insiden Manchuria atau Mukden pada tahun 1931, masyarakat Cina yang lebih besar telah menyatakan ketidakpuasan hati mereka terhadap minoriti Jepun di Tanah Melayu. Mereka memulaukan perniagaan-perniagaan milik bangsa Jepun, melakukan keganasan dan merusuh di jalanan.